als je van slapen niet fit word

Wat ben je maar stil Martha
Ja
Hoe gaat het met je?
Ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen als iemand me dat vraagt.

Ik ben depressief.
Nog steeds ja.

Dat is voor een ander vast vervelend om te horen, want een erg gezellige wending krijgt het gesprek, ondanks verwoede pogingen van de ander om mij een positief gevoel mijn borstkast in de beuken, meestal niet.

En dus zeg ik maar iets van “rustig” of “wat moe”
Dat klinkt minder depressief, dat hebben mensen graag en ik wil dat mensen mij graag hebben dus dat is dan een soort win-win.

Ik weet dat ik naar het positieve moet kijken, moet kijken naar wat ik wel heb, maar dat is nou net hetgeen dat wat moeilijk is om te zien tijdens een depressie snap je. Het is een eindeloos zwart koud gat waar ik maar niet uit lijk te kunnen komen.

Dusja.
Ik ben wat moe.

Adhd en trauma

Op het werk zei de gedragsdeskundige een keer over 1 van onze kinderen uit de groep dat die enorme drukte die die liet zien mogelijk ook opgeslagen trauma kon zijn. Dat het onder de noemer adhd en medicatie weg werd gezet, maar dat er misschien wel iets diepers lag. Dat je lijf bijvoorbeeld trauma’s op kan slaan als enorme onrust. Dat het hoofd al (onbewust) vol kan zijn met geheimen en zorgen en dat het zich daardoor niet kan concentreren.

Het hoeft niet zo te zijn, misschien is het bij heel veel ook wel niet zo en het wil ook niet zeggen dat het dan geen adhd is want het kan ook een combinatie zijn die elkaar versterkt. Brand me nu niet af met het uitspreken van deze woorden. Nogmaals het hóeft niet zo bij iedereen te zijn, maar bij een deel speelt het bovenstaande wel, daar ben ik van overtuigd. 

Ik denk eerlijk gezegd ook dat dit stuk onderbelicht is. dingen worden weggezet als adhd en kinderen krijgen soms wel en soms geen medicatie. Daarmee is de vraag van school en ouders opgelost. Het probleem ligt voornamelijk bij het kind en men kan er verder weinig aan doen, het is immers adhd. Het beestje heeft een naam gekregen en daarmee is het afgelosten. 
Met het stellen van een adhd diagnose is op zich genomen natuurlijk niet perse iets mis, alleen wordt er daarna niet meer echt gekeken naar waar gedrag nog meer vandaan zou kunnen komen, naar wat er nog meer zou kunnen zijn. Nogmaals, het hoeft niet maar het kan wel. 

Kinderen zijn de beste geheimbewaarders van ons allemaal. “Zeg het tegen iemand en je mag niet meer bij papa en mama in huis wonen“ ik garandeer je dat elk geheim met die woorden goed gebakken zit. Vooral bij de kleintjes werkt dat lekker effectief. 

Maar ook zonder dat je dingen expliciet benoemt denk ik dat kinderen veelal zullen zwijgen. Kinderen voelen aan dat er over sommige dingen niet gepraat mag worden, hebben soms zelfs niet eens woorden voor wat er gebeurt, willen mensen niet boos of verdrietig maken. Kinderen zijn kleine redders die op hun kleine schoudertjes soms grote geheimen meedragen zonder dat we dat zien. Kinderen kunnen dingen die volwassen mensen niet kunnen: Kinderen kunnen delen die te zwaar voor ze zijn parkeren, ze maken een plekje vrij in hun hoofd en sluiten het deurtje, daarmee is het er niet meer. Kinderen kunnen zich uit de wereld onttrekken en zichzelf meenemen naar een veilige fantasie plek zonder dat je ze dat hoeft te leren. 

Als de omstandigheden maar benard genoeg zijn.

Kinderen laten hun problemen en pijn op een andere manier zien: niet willen eten, bizar grote niet kloppende verhalen vertellen, bedplassen, niet praten of juist altijd praten, contact vermijden of juist enorm claimen, angsten die niet bij de leeftijd passen, gedrag laten zien dat niet bij de leeftijd past. Er is geen pijl op te trekken want ieder kind gaat anders met problemen om. Het is vaak ook heel erg subtiel en bovenstaand gedrag hoeft ook weer niet perse gelijk voort te komen uit problematische thuis situaties. Dat maakt het zo ingewikkeld. En soms kunnen er ook dingen spelen die je als ouders zijnde, verdrietig genoeg, gewoon echt niet ziet of hebt gezien. ik snap dat je dan als ouders op zoek gaat naar een verklaring en dat adhd dan als een opluchting kan voelen want je zou ook echt oprecht niet weten wat er anders zou kunnen zijn en je wil je kind gewoon zo ontzettend graag begrijpen en helpen.

het hoeft niet zo te zijn, bij de meeste gezinnen en kinderen zal het niet zo zijn en is het natuurlijk gewoon zuiver adhd, maar het zou wel kunnen snap je. Bij sommige kinderen is het wel zo en die kinderen zien we niet. 

misschien als we echt zouden kijken en echt zouden luisteren, zouden we sommige kinderen uit vreselijke situaties kunnen helpen, misschien als we gedrag niet enkel weg zouden schrijven als adhd of ODD en daarmee de deur zouden sluiten voor onderliggende problematiek, misschien zouden we dan een verschil kunnen zijn voor een aantal van onze kinderen. Zouden we de redder zijn waar die in de fantasie al zo vaak over heeft nagedacht. 

Dit is natuurlijk maar een hersenspinsel, brand me er niet op af. Ik weet dat bij veel mensen die diagnose gevoelig kan liggen. Nogmaals, het hoeft niet bij iedereen zo te zijn. 
Maar het kan wel

Verdrietig zijn mag

Het is stil hier op mijn blog, waarschijnlijk omdat ik moeite moet doen om mezelf boven water te houden. Soms gaat het even iets beter. Dan heb ik zin om iets te doen en loop ik bijvoorbeeld naar de brievenbus of aai ik een paard. Laatst ben ik zelfs gaan fietsen. Ik bedoel maar. Het einde is in zicht ik voel het, vanaf nu word het iedere dag beter.

Maar teveel dagen val ik weer net zo hard terug naar onder als dat ik omhoog geklommen ben. Dit weekend voelde het alsof er in de kelder een luik naar beneden was open getrokken.

Blijkbaar kon dat. 

Vandaag heb ik gehuild bij psycholoog. Dat doe ik niet zo vaak. 

Ik vind er niks leuks aan, aan het leven. Ik ploeter me de dag door om vervolgens godzijdank naar bed te kunnen gaan om daar vervolgens ondanks slaapmedicatie om het uur wakker te liggen óf doodmoe te worden van de dromen en de nachtmerries.

Vannacht moest ik een baby nijlpaard redden terwijl ik achterna gezeten werd door de moeder?! Ik ben compleet uitgeput  van het rennen en het sjouwen. Flikker op met je kut dromen.

Je moet aan gezonde slaaphygiene doen Martha! Geen telefoon savons en op tijd naar bed, en dezelfde tijden aanhouden, en overdag niet slapen en een meditatie oefening doen voordat je gaat slapen.

Bedankt voor de tips want daar zat ik juist op te wachten! Die heb ik nog niet al 100 keer gehoord en daardoor voel ik me echt lekker begrepen ook. 

Ik vind het leven niet leuk. Ik vind er geen klap aan. Ik vind het vreselijk. Ik vind het zwaar en moeilijk en ik wil in een donker holletje op zolder wegkruipen met mijn handen op mijn oren.  Wachten tot het over is. Ik ben moe. 

Maar als iemand vraagt goh Martha hoe gaat het met je? Dan zeg ik dat het beter gaat dan in juli. Dat ik gewoon alles dag voor dag doe en voetje voor voetje want dat is positief en mensen houden van positief. 

Op medeleven zit een houdbaarheidsdatum  en je slecht voelen dat mag wel, alleen niet te lang want dat is niet gezellig en op een keer moet je stoppen met treuren en wat van je leven gaan maken want we hebben zoveel kansen in dit land. En we hebben het allemaal wel eens moeilijk maar wij gaan toch ook gewoon door?? Toen mijn konijn dood ging was ik ook wel even van slag maar daarna pakte ik toch zeker ook de draad weer op? En kijk eens naar Mientje! Die heeft het pas zwaar en die gaat ook gewoon door! Die hoor je nooit klagen! Kom zeg neem daar eens een voorbeeld aan. Je bent nog zo jong, ik ken zoveel mensen die wel met je willen ruilen! Kijk  eens naar wat je allemaal hebt, er zijn zoveel mensen die het erger hebben dan jij, hou het positieve gevoel ook eens vast!

Ja bedankt. Nu voel ik me lekker gehoord en begrepen.

Luister. Ik snap dat. Als je niet weet hoe het voelt als er een luik in de kelder zit, als je niet weet hoe het voelt om in een bad te liggen met koud water, als je niet weet hoe het is om zelfs bang te zijn wanneer je door de buurt supermarkt loopt, als je niet weet hoe het voelt als het leven constant door je vingers lijkt te glippen, als je niet weet hoe het voelt om savons te gaan slapen in de hoop dat het daarna ophoud. Als je niet weet hoe dat voelt, als je daar niet bent geweest, dan snáp ik dat je niet weet wat je ermee moet want wat moet je er ook mee. De hele tijd dat negatieve en sombere gedoe. Ik snap echt dat je daar op een dag gewoon geen zin meer in hebt. Ik heb dat zelf namelijk ook niet, maar houd het advies en commentaar gewoon voor je. Ook al is het nog zo goed bedoeld en denk je oprecht dat dit helpende woorden zijn. Ze zijn niet helpend. Ze leggen de schuld van mijn depressie bij mijzelf neer. Alsof ik niet genoeg mijn best doe en harder moet werken. Dat ik het zelf schuld ben dat het is zoals het is. 

En dat is het niet. 

Ik werk heel hard, ik houd me aan de dagplanning, ik probeer te kijken naar wat ik wel heb, ik doe heel erg mijn best. Ik sta iedere dag weer op terwijl ik dat liever niet wil en dat alleen al is een prestatie op zich. 

Als je iets wil doen voor iemand die depressief is, ben er dan gewoon. Meer hoef je niet. Laat weten dat je om de ander geeft en dat die niet alleen is, dat je er niet moe van wordt, dat je hem of haar lief vindt en dat je hoopt dat het beter wordt maar zo niet dat je er bent waar je dat kan. Meer kun je niet doen en meer hoef je ook niet te doen.

Ik wilde een positieve en grappige blog schrijven. Dat is niet gelukt want ik ben nu niet positief en grappig. Ik ben verdrietig en psycholoog zegt dat ik verdrietig mag zijn. Dat het een emotie is die ik niet weg hoef te verhongeren of weg te lachen of weg te kopen met spullen of wat dan ook. Die emotie mag er zijn en die mag je voelen en daar mag je over vertellen. En dat mag ik ook. Ik mág verdrietig zijn en erover huilen en erover vertellen.

Dus bij deze. 

Joe.  

Hoe moet je de slingers ophangen als je ze bent kwijtgeraakt?

Hey Martha hoe gaat het nu met je?
Ja.. gaat zijn gangetje..
Wat goed om te horen! 

Ik zeg er meestal niet bij dat het een donker en zwart gangetje is dat de verkeerde kant opgaat. Een gangetje is een gangetje dus het is niet gelogen.

Ik mis je humor hier!
Ja. ik mis mijn humor zelf eigenlijk ook wel..

Er is niet zoveel te lachen. Het gaat beter dan dat het in juli ging. Toen wilde ik iedere dag de hele dag dood. Dat is niet meer. Niet meer iedere dag de hele dag. Ja. Is toch vooruitgang. 

Ik probeer het huishouden te blijven doen, de was, stofzuigen, de boodschappen.

Dat lukt.
Soms. 

Ik verlang naar rust en stilte, naar niks meer.

Je moet je vasthouden aan het positieve Martha!
Ja. Uiteindelijk houdt het leven een keer op.
Nee dat bedoel ik niet!

Ik kan er niet veel meer van maken dan dit. 

Ik vind dat je best wel even verdrietig mag  zijn maar op een gegeven moment moet het ook klaar zijn, moet je er weer tegenaan gaan, moet je zelf de slingers weer op gaan hangen. 

Ik kan alleen die kut slingers nergens vinden.

ik ben trots op jou

Je ligt daar, gordijnen gesloten, deken over je heen, je lichaam koud, geen zin en geen energie om dingen te doen.
Je zondert je af van de wereld, denkt dat iedereen om je heen beter af is als je er niet bij bent. Je verafschuwt deze versie van jezelf dus je gaat ervan uit dat anderen dat vast ook zullen doen. Je voelt je een last, teveel, overbodig.

Iedere dag voelt als een strijd. Opstaan en jezelf aankleden voelt als een uitdaging.
Toch doe je het. Iedere dag sta je op en kleed je jezelf weer aan.

En man wat ben ik trots op jou.

We schrijven over mensen met kanker, mensen met ziektes en amputaties, mensen die dingen hebben overwonnen. Ze komen op tv en in de krant, we zijn zo trots op ze, we bewonderen hen voor het gevecht dat ze met hun ziekte of handicap zijn aangegaan, we juichen en hebben respect, wauw wat een strijd, wat knap, wat een doorzettingsvermogen. 

jij levert ook een strijd.
Ik weet dat. Ik zie dat.

Helemaal alleen, daar achter de dichte gordijnen met een dikke deken over je heen voer jij ook een strijd. Een strijd met jezelf en de zwarte wolk waar je in vast lijkt te zitten en man, wat ben ik ongelofelijk trots op je dat je deze strijd iedere dag weer met jezelf aangaat. Je bent een vechter en een doorzetter en ik ben ongelofelijk trots op jou.

Het is goed geweest

Wat zou je het liefste willen?
10 jaar slapen en daarna niet meer wakker worden.
…

De bedrijfsarts vond het niet zo grappig toen ik dat zei.
Ikzelf vond het ook niet zo grappig.
Het was ook geen grapje eigenlijk. 

De bedrijfsarts heeft in dat gesprek besloten dat ik voor nu direct moet stoppen met werken, ze vond het niet meer verantwoord dat ik nog aan het werk was. Over een paar weken zien we elkaar opnieuw zei ze en dan kijken we verder. 

aha.
Wat vind je daar zelf van als ik dat zeg?
….
Martha dit is echt beter
….
ja Martha ik vind het echt niet verantwoord om je nog te laten werken.
….

ik snap niet waarom ik altijd ergens iets van moet vinden. Ik vond er niks van. Ik wilde naar huis, naar bed en ik wilde gaan slapen. 10 jaar slapen. Ik wilde niks meer horen, niks meer voelen, niks meer doen, niks meer zeggen. Ik wilde naar huis, naar mijn bed en ik wilde gaan slapen.

Ik vroeg mijzelf bijna dagelijks af tot wanneer ik door moest gaan en vanaf wanneer ik mocht zeggen dat het goed was geweest, wanneer komt dat punt dat je mag zeggen en nu gaat het niet meer? Vanaf nu blijf ik thuis? 

Na het gesprek met de bedrijfsarts was het duidelijk.
Het is goed geweest.

Welk excuus je ook gebruikt, de kinderen woonden daar al die tijd wel.

Ik heb met verbazing zitten kijken naar een aflevering op Zembla afgelopen maand. Het ging over een (nota bene) pleeggezin waarvan scholen en schoolartsen meldingen hadden gemaakt. Zij hadden vermoedens van mishandeling en misbruik.

Niemand deed iets

Er werd aan de bel getrokken bij jeugdzorg ergens in brabant. (Want daar speelde het drama zich af)
Meerdere meldingen
Verdeeld over meerdere jaren

Niemand deed iets
Jeugdzorg sloot de ogen.

Ze wilden het niet geloven.
Ze wilden het niet zien.

Niemand deed iets.
Maar de kinderen woonden daar wel.
Hoor je wat ik zeg?
De kinderen woonden daar wel!

En niemand, helemaal niemand die verschil kon maken, deed iets want het waren slechts meldingen en geen aangiftes.

Wat zei je tegen jezelf als je om 17:00 uur naar huis ging nadat er weer een melding over het betreffende gezin binnen was gekomen?
“zo erg zal het wel niet zijn” ?
“het is hoe dan ook beter dan bij de kinderen thuis” ?
of zei je niet meer zoveel omdat je gewoon zelf opgebrand was door de hoge werkdruk en de vele complexe casussen die je op je bordje kreeg?

Jouw kinderen liggen veilig en warm in bed. In jouw huis. En daar gebeurt het niet en misschien kan je je niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren want wie doet er nu zoiets walgelijks? Je WIL het niet geloven je WIL het niet zien. Je sloot je ogen, om welke reden dan ook sloot jij je ogen.

Maar de kinderen woonden daar wel!

En dan na al die jaren en al die meldingen woonden JOUW kinderen daar misschien niet, JOUW kinderen waren veilig en beschermd, knus bij JOUW in huis. Gelukkig want dat verdienen ze. Ieder kind verdiend dat, ieder kind verdiend een veilig thuis, maar-ze-woonden-er-wel!! Zoveel kinderen woonden daar wel en er gebeurde niks. Helemaal niks!

De kinderen werden misbruikt en mishandeld.
Er waren meerdere meldingen gedaan verdeeld over meerdere jaren en toch gebeurde er niks om het te onderzoeken, laat staan om het te laten stoppen.
De ogen werden gesloten.
Al die mensen die verschil hadden kunnen maken, deden-het-niet.
Maar de kinderen woonden er wel.

Als je het vermoeden hebt van mishandeling of misbruik. Maak het bespreekbaar. Praat erover, deel je zorgen en je angst en je vermoedens en maak een melding en als er niet wordt geluisterd maak er dan nog 1 en nog 1 en nog 1. Zorg dat mensen iets moeten doen. Rammel bij AMK aan de deuren, bonk bij veilig thuis tegen ramen en schop jeugdzorg tegen de schenen. Zorg dat er iets gebeurt. We zijn dat verplicht naar hen die dat nog niet zelf kunnen.

Want de kinderen wonen er wel.

als alle beestjes op je weg beren lijken te zijn

En toen kreeg ik naast m’n adhd last van angsten, die angsten werden een beetje erger en ik maakte mijn wereld daarom maar wat kleiner, zo erg is dat nu ook weer niet, bedoel gewoon niet meer naar drukke plekken gaan, vriend T de boodschappen laten doen, niet verder weg dan 2 uur van huis enzo what’s the big deal. Familie bezoekjes reduceren tot ze uiteindelijk helemaal geskipt waren en uiteindelijk zat ik dan bijna iedere week te huilen omdat ik het leven niet meer zag zitten en toen vond psycholoog dat adhd niet meer het grootste probleem was en dat hij me gewoon wel heel aardig vond enzo en me ook graag verder wilde helpen maar dat hij dacht dat iemand anders me misschien beter kon helpen, dat ik iemand verdiende die hier gewoon beter op toegerust was.

Ik snapte niet zo goed wat hij bedoelde
Een klein dipje dat overkomt iedereen wel eens.
En een klein dipje dat gewoon iets langer duurt dan bij andere mensen, nouja het overkomt de beste..

En dan waren er mensen die enthousiast zeiden: Martha je bent zo rustig geworden!
Nou.. Dus.. Goed he..

ik heb het licht gezien, of misschien gewoon het gebrek eraan.. het is meer een soort zwarte smurrie waar ik in vast zit maar ik ben in ieder geval rustig geworden ja, dat dan weer wel..

Even flink hard ertegenaan met een nieuwe psycholoog en dan is Martha 7.1 wel daar. Ik gaf mezelf een half jaar om weer terug op de rit te komen. Het is een kwestie van hard werken en dan voel je je vanzelf weer goed. Harder je best doen Martha asjeblieft je moet gewoon harder je best doen..

Onderhand ben ik alweer een jaar bij de nieuwe psycholoog. Voetje voor voetje zet ik kleine stapjes vooruit maar toch..

Ik voel me bijzonder ver weg van wie ik ooit was..

Dat zelf diagnosticeren enzo, zullen we dat anders gewoon niet meer doen?

Ik heb een diagnose. Ik kreeg opmerkingen, ik functioneerde niet helemaal zoals ik volgens mijn leeftijd en niveau zou moeten doen, ik liep vast, kon de aanwezige kansen niet benutten en dus kwam er onderzoek, kreeg ik een diagnose en de daarbijbehorende hulp en medicatie. Halleluja. 

Ik heb adhd. 

Als ik na lang wikken en wegen zeg dat ik adhd heb, dan zijn mensen niet verbaasd, helemaal niet zelfs. Dat vind ik altijd een beetje beledigend, gewoon doen alsof je verbaasd bent mag anders ook wel. Gewoon voor mijn eigen zelfbeeld enzo. Maar goed.

Hoewel er dus helemaal niemand verbaasd is, krijg ik wonderbaarlijk genoeg bijna altijd als eerste de vraag:
Is het ook echt gediagnostiseerd? 

En dat is waar deze blog over gaat. 

Want: Hoezo is het ook echt gediagnostiseerd?!
Natuurlijk is dat echt gediagnosticeerd, anders zou ik het toch niet zeggen??

Maar dat is het probleem.
Er zijn teveel mensen die dat wel doen.
Niet alleen met adhd, maar ook met autisme, depressies, angststoornissen etc.
Mensen die zonder gedegen onderzoek zichzelf of de buurvouw of hun hond al hebben gediagnosticeerd. 

Ik vind dat niet oke. 

Ik wil je vragen om dat niet meer te doen. We zijn geen psycholoog en zonder gedegen onderzoek is het niet fair om te zeggen dat jijzelf of je paard of de kat van de buren last heeft van welke stoornis dan ook.
Als jij je een keer niet kan concentreren dan heb je nog geen adhd, als je een keertje somber bent, dan ben je nog niet depressief, als je na een lange dag werken een keer moe bent, dan ben je nog niet overspannen en zeggen dat dat wel zo is, zorgt ervoor dat de groep die daadwerkelijk een dergelijke diagnose heeft, minder geloofwaardig wordt. Problemen worden afgedaan als minder erg want de buurvrouw zegt dat de buurjongen het ook heeft en bij hem valt het immers reuze mee en iedereeeeen heeft tegenwoordig een stoornis! 

Het hebben van een stoornis op zich is al vervelend genoeg zonder dat we moeten gaan twijfelen aan de betrouwbaarheid van de uitspraak of aan de waarde ervan. Laat het diagnosticeren aan de professional over en laat de diagnoses voor de mensen die echt hun aanwezige kansen niet (meer) kunnen benutten, die echt vastlopen in het dagelijks leven.
En laten wij, wij mensen onder elkaar, elkaar gewoon mens zijn, laat kinderen kind zijn, zonder ze in hokjes te stoppen en zonder ze te labelen alsof het koeien zijn. Laat iedereen in zijn waarde. Zie de krachten en de kwaliteiten van de mensen om je heen. Help mensen daar waar ze hulp nodig hebben en heb begrip voor elkaar. Als je het mij vraagt is dat genoeg, meer dan genoeg. 

soms zit het tegen maar nu zit het mee

Het is altijd een wens van mij geweest om het gezinnetje van vriendje T en mij uit te breiden. Ik heb daar nooit een geheim van gemaakt. Een klein hummeltje erbij en dan uiteindelijk misschien zelfs ook nog wel een tweede. Het geslacht dat doet er niet toe, als het maar gezond is en zich goed voelt bij ons in huis, dat is het allerbelangrijkste als je het mij vraagt.

Ik had nooit gedacht dat het allemaal ineens zo snel zou gaan. Je hoort altijd dat het zo lang duurt en dat het allemaal niet vanzelf gaat enzo, en natuurlijk waren we al een tijdje ermee bezig en duurde het iets langer dan we hadden gedacht, maar toen ineens was het raak.

Donderdag avond kregen wij het goede nieuws dat ons gezinnetje zou worden uitgebreid met twee siberische herplaatsers. Een mooie meid van zeven en een kleine man van 4 maanden. De cattery waarbij we op de wachtlijst stonden zocht een goed huisje voor deze twee helden en wij waren de gelukkigen, soms zit het tegen, maar soms zit het ook heel erg mee. Wat een geluk ❤